Grof motorisch zijn het geen hoogvliegers. Fijn motorisch echter wel. Ze kunnen tekenen als de beste maar van een stoeprand springen heeft even geduurd. Waarschijnlijk ligt de oorzaak hiervan bij mijzelf. Als een tweeling net gaat lopen, kom je ogen en handen tekort. De één wil links, de ander rechts. Ze zijn zo vlug als water en er loeren grote ongelukken vanuit kleine hoekjes. Ik, als kersverse bezorgde moeder, heb hun bewegingsvrijheid toen ze heel klein waren daardoor beperkt. Ik hoor het vaker van tweeling-moeders. Het is toch andere koek als je twee dreumesen tegen tafel-hoeken en slootranden moet beschermen dan dat je er één bij je hebt of twee kinderen in verschillende ontwikkelingsfasen. Je zou er eentje in een wagentje kunnen zetten of onder je arm nemen, maar kinderen willen (en moeten!) nu eenmaal hun energie kwijt. Dat is dus geen optie en omdat je zelf net zo hard in beweging bent om de roedel bij elkaar te houden en van aanwijzingen te voorzien, ga je een territorium afbakenen. 'Pas op!' 'Hou je vast!' 'Nu naar beneden!' 'Pas op je hoofd!' 'Tot aan het volgende paaltje en niet verder, hoor!' Dat soort werk.
Mijn meisjes hebben geen achterstand, zo is het nou ook weer niet, maar een zekere onhandigheid is wel opvallend. Gelukkig halen ze tegenwoordig de schade ruimschoots in door overal op, onder en door te kruipen, springen, rennen en duikelen en zo leren zij èn ik met vallen en opstaan.
Voor meer verhalen over tweelingen, kijk bij Effie.
Ooh wat grappig, ik heb echt twee grofmotorische hoogvliers. Was geen beginnen aan om ze af te remmen, met 3 zonder zijwielen fietsen, met 4 skeeleren en met zwemles gaan ze ook als een speer. Dus maak jezelf geen verwijt, misschien is het eerder een kwestie van aanleg. Ik denk soms ook wel dat ik ze te weinig ruimte geef waardoor ze minder zelfstandig zijn ... maar ja ... het is een soort kip-en-ei-kwestie
BeantwoordenVerwijderenHaha, leuk. Misschien heb je gelijk maar dan hebben ze het in ieder geval van hun vader. ;-)
BeantwoordenVerwijderen