Elke tweelingmoeder zal beamen dat als je met de kinderen over straat loopt, je een soort attractie bent. Mensen hangen ongegeneerd in je wandelwagen (Ja hoor, die ene heeft grotere oren!), stellen je de meest intieme vragen (IVF?), en vertellen dat ze zelf ook zo graag een tweeling hadden 'gehad' (Je kleedt ze niet hetzelfde, dat lijkt me nou zooooo leuk!). Gelukkig wordt dit wel minder naarmate ze groter worden en is het allemaal goed bedoeld, dus blijf ik beleefd en ben ik natuurlijk ook erg trots op mijn natuurverschijnsel. Soms echter voel je je alsof je van de maan komt en met je pasgeboren ruimtewezentjes op pad bent.
Ik vind het een wonder wat zich in mijn lichaam heeft voltrokken. Eeneiige tweelingen ontstaan spontaan, niemand weet waarom een eicel zich besluit te splitsen.
Eeneiige tweelingen hebben hetzelfde dna, dus hetzelfde erfelijk materiaal maar ik zie dagelijks het fantastische fenomeen dat ze zo ontzettend verschillen. Ter illustratie en zonder te vergelijken;
Mijn grootste meisje is een flapuit, houdt van mensen om zich heen, speelt graag de baas, is gek op fruit, heeft een hekel aan staartjes en speldjes, kan heel netjes kleuren, houdt van rollenspelen, heeft groenbruine ogen, is rechtshandig en heeft een groot gevoel voor drama.
Mijn kleinste meisje is stilletjes, dromerig speelt graag alleen, is gek op boontjes en spruitjes, leest graag, wil een prinses worden met heel lang blond haar, kan heel goed klimmen, heeft donkerbruine ogen, is linkshandig, heeft een flapoor en een groot gevoel voor humor. Daarnaast hebben ze moedervlekken op verschillende plaatsen en slapen ze negen van de tien keer in gespiegelde houding.
Twee meisjes met dezelfde genen maar verschillende interesses en talenten. Hoe dit kan? Wetenschappelijk gezien heeft het te maken met epigenetica; de invloed van omgevingsfactoren op genen. Een ingewikkeld verhaal over genen die aan- en uitgaan naarmate iemand ouder wordt. Hoe verklaar je dan hun fysieke en karakteristieke eigenheid als baby? Maakt mij het eigenlijk uit. Voor mij zijn het sowieso twee wonderen. Twee kleine grote unieke wonderen.

Ook Effie verwondert zich over dit onderwerp. Kijk voor meer tweelingverhalen op Effiemaakt!
Ongelooflijk he die opmerkingen die je krijgt!
BeantwoordenVerwijderenWij hadden er 'al' 4 toen onze meisjes geboren werden en hoe vaak wij niet de vraag gehad hebben of het gepland was :-( Ons antwoord was op een gegeven moment standaard; 'natuurlijk, we hadden er al 4 en we dachten kom, we doen er nog 2 bij!' en dan die gezichten :-)
Leuk om ook bij jou mee te lezen, ik las dat ze ook bijna 4 worden?
Simone
Ja, mijn meisjes worden in mei vier. Wat een geweldige foto zag ik op je blog, die grote jongens met die kleine meiden er tussen! Ben benieuwd naar je verhalen dus ga ik volgen.
VerwijderenWat bijzonder dat ze verschillende oogkleur hebben! Mijn dames zijn ook heel verschillend, qua karakter ...
BeantwoordenVerwijderenIk had ook altijd van die mensen die eens aan hen wilden voelen, alsof ze niet echt waren. Vervelend!
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar hoor die opmerkingen. Ja het blijft heel bijzonder om twee mensjes uit één eitje te hebben
BeantwoordenVerwijderenAltijd prachtig om de verschillende karakters (en uiterlijkheden) te zien, ook bij niet-tweelingen! Kan me er bij mijn meiden ook altijd over verbazen, totaal verschillende types.
BeantwoordenVerwijderenHoe herkenbaar allemaal! "Even een boodschapje doen" was er destijds niet bij. In het dorp waar we toen woonden deed ik minstens 2 uur over een boodschap wat in een half uurtje klaar had kunnen zijn.
BeantwoordenVerwijderenWe waren ook wel een bezienswaardigheid met eerst onze meiden in limekleurige kinderwagenbakjes en later met onze zoon voorop de Urban Jungle in z'n fietsstoeltje (zal er eens een foto van plaatsen). In het begin was de aandacht leuk, maar na een tijdje begin je ook wel genoeg te krijgen van hetzelfde verhaal. Ook wij hebben ons verbaasd/geergerd over de (ook heel persoonlijke) vragen die gesteld werden.
Wat me het meest is bijgebleven is inderdaad dat mensen ongevraagd aan de meisjes zaten, de brutaliteit! Achteraf hadden we daar anders mee moeten omgaan, maar we lieten ons er een beetje door overrompelen.
In het begin kleedden we de meisjes nog wel eens hetzelfde (of in een andere kleurencombinatie), maar daar hoef ik nu niet meer mee aan te komen. Heel af en toe zien ze de lol er nog van in en willen ze hetzelfde gekleed (o.a. met een Meerlingendag of om mensen voor de gek te houden).
Verder zijn ook onze meiden gelukkig heel verschillend qua karakter (een introverte en een extraverte). Het zijn genetisch identieke mensjes, maar met ieder een heel eigen individuutje!