Om mij heen worden baby's geboren en verwacht en dat brengt herinneringen met zich mee. Mijn zwangerschap was geweldig. Niets in mijn leven heeft meer indruk gemaakt dan dat. Niet misselijk, geen vervelende ongemakken, geen pijntjes, geen overbodige kilootjes, geen vreemde smaak-sensaties. Alleen maar verwondering, genieten en voorbereiden op wat komen gaat. Oké, dan toch iets, de eerste drie maanden viel ik te pas en te onpas in slaap, ik had een reukvermogen van een speurhond en helaas moest ik op last van de gynaecoloog na 28 weken stoppen met werken vanwege 'harde buiken'. Dus deed ik aan zwangerschapsgym en -yoga en waggelde ik elke week naar het ziekenhuis voor een echo om te kijken of mijn eeneiige meisjes de placenta nog wel eerlijk deelden. Dat was geen straf. In week 39 vond de dokter het wel welletjes en prikten we een datum om de boel maar eens een handje te gaan helpen.
Waarom dit persoonlijke verhaal? Tijdens mijn geweldige zwangerschap kreeg ik veel verdrietige verhalen te horen over vroeggeboorten en complicaties van een meerlingzwangerschap. Dat is heel erg en het zijn reële risico's maar het is ook wel eens fijn een succesverhaal te horen. Mocht je dus in verwachting zijn van een meerling en nog in volledige vertwijfeling verkeren; bij deze.
Voor meer verhalen van trotse tweelingmoeders: www.effiemaakt.blogspot.com.
Heerlijk dat je zo'n goede zwangerschap hebt gehad van je meisjes en het tot 39 weken hebt kunnen volbrengen!!!
BeantwoordenVerwijderenOke, mijn zwangerschap was ietsjes minder onbezorgd, maar als ik er op terugkijk mag ook ik m'n handen dichtknijpen.
Tijdens de zwangerschap, mede onder invloed van de hormonen, was ik me wel heel erg bewust van de mogelijke risico's (ik vond het moeilijk om de trieste verhalen die o.a. in het Meerlingenmagazine stonden te lezen), maar kon desondanks gelukkig erg genieten van het wonder wat in m'n buik afspeelde!