Gisteren ben ik naar de bios geweest. Niet naar een commerciële kaskraker-draaier maar naar een intiem filmhuis hier in de stad. Waar je nog pauzes en de sfeer van rood pluche hebt, en een kaartje vijf euro kost. Geen popcorn en frisdrank uit karton, maar ronde tafeltjes en wijn uit kleine glaasjes aan de bar.
De film was Frans en daar houd ik van. Ik hou van de manier van filmen zoals Fransen dat doen. Beweging in beeld en niet van camera, met veel oog voor detail. Ik heb er geen verstand van, geef slechts mijn eigen bescheiden mening, maar vind het toch nodig hem hier even te noemen. Hij blijft namelijk een beetje hangen door het vreemde verloop ervan. En ook daar houd ik van.
De inleiding duurde lang en was verwarrend. Helemaal toen bleek dat er nogal wat gezongen werd op de meest onverwachte momenten, er veel sprongen werden gemaakt in de tijd en er om de haverklap liefde werd gemaakt en gebroken. Maar gelukkig, net toen ik me begon af te vragen wat nu eigenlijk de bedoeling was, na de pauze werd het duidelijk en dat was niet erg want toen duurde hij zeker nog een uur.
Parijs jaren '60 en Londen van zo'n tien jaar geleden, een moeder en dochter en hun tragische liefdes en het gebrek hier aan. Waar het eigenlijk om draaide, raakte me; 'Ik kan wel leven zonder jou, maar niet leven zonder van jou te houden.'
Dus mocht je nog eens zin hebben in een vreemde, lange, verwarrende Franse film voor een druilerige zondagmiddag? Zie bovenstaande poster. Maar laten we met het weer van vandaag hopen dat dit voorlopig niet nodig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten